درخت بی ثمر

درخت بی ثمر اول باید رنج رهایی را بکشد

بعد رنج خشک شدن

و در آخر هم 

سوختن در آتش باغبان...

سوختن در میان باغ 

در جلوی چشم همه... 

استفراغ ذهنی

بعضی از نوشته ها را استفراغ می نامم

استفراغ ذهنی

استفراغی از جنس کلمات...

مکر خدا...

مکر خدا انجا برایم آشکار شد

که تیتر خبرگزاری ها نوشتند:

10 خودسوزی در دوهفته ای اخیر در اسرائیل

و این بود پاسخی برقرآن سوزی یهودیان

Hc

آرام برای خودم قدم میزدم ، داشتم فکر میکردم به لحظه رسیدن و لحظه آزادی... لذت میبردم از ثانیه هایی که فقط در هوای عشق در محله ی عشق و به پای عشق می گذشتند... لذتی که در اثر ناگاه یک نگاه شد ذلت... داشتم لذت می بردم که نقش و نگار دیوارهای محله ای چنان چشمانم را از آن خود کرد که تابلوی بزرگ و سبزرنگ "پایان محدوده ی عشق آباد " را ندیدم ، چشمانم خیره مانده بودند به نور سبز انتهای محله ی ناشناس که 

سایه ی شوم

دلم غرق آتش شد وقتی پیکر سوخته ی مسلمانان میانمار را دیدم ، شراره هایی که پیکر آنان را سوزاند دل من را هم سوزاند ، رگ غیرتی که اوج تورمش در فتنه 88 بود امروز با دیدن این صحنه ها متورم تر شد... بیش تر از فتنه... خیلی بیشتر... تیتر خبرگزاری ها اشکم را جاری کرد ، همه جا با عدد نوشته بودند 20000 مسلمان در میانمار به آتش کشیده شدند... هزاران قرآن به آتش کشیده شدند... این تیترها تیری شدند که در قلبم فرو رفت... وقتی بودا با ترنم باران های جنگل و سبزه و الهامات دروغین سیر نمی شود رو می آورد به خون خواری... این همان بوداست و این نهایت بوداست... بودا به پایان رسیده... پایان بودا می شود خونخواری... ظلم در سایه ی مدعیان حقوق بشر انگار نه انگار مسلمانان هم بشرند... این باشد پیام من که با بغض می نویسم: پایان شما را ما رقم خواهیم زد امروز شما خونخواری می کنید ولی فردا این ماییم که به خونخواهی بلند میشویم فردایی نزدیک... بسیار نزدیک... انتقام تک تک فرزندان فلسطین ، غزه ، بحرین ، میانمار و همه ی مسلمانان را از شما خواهیم گرفت نزدیک است آن روزی که بودا و صهیونیسم بسوزند در آتشی که خودشان بپا کردند... 

من فریاد را بر خودم واجب می دانم... واجب...