خاکی ها

فکه مرکز تغییر و تحول است ٬ اگر که می خواهی این دل خاکی را رنگ آسمان کنی بیا به فکه زیرا در اینجاست که یامقلب القلوب معنا پیدا می کند .

تحول آنجایی ست که نگاه فاطمه باشد ٬ و یقینا هنوز نگاه فاطمه به شهدای لب تشنه ی گودال قتلگاه اینجاست که همچون پسرش خود را فدا کردند.

این عطش و تشنگی ای که این شهدا داشتند چیزی غیر از تشنگی لب ها و خشکی گلوها بود... عطشی که این ها داشتند هنجره را نمی سوزاند بلکه در این میان شراره از دل برمی خواست و این دلشان بود که از فرط تشنگی می سوخت... دلشان تشنه ی دیدار محبوب بود و در این تشنگی می سوخت... دلشان شده بود همچون ماهی بیرون از تنگ آب...

بوی سوختن این دل ها از رمل های فکه بلند است هنوز ٬ زیرا قلب این ها با رمل های فکه یکی شده... پس اگر دلت سرد شده بیا به فکه تا از شراره هایی که از این خاک بلند است دل تو شعله ور شود... شعله ور... شاید روزی این شعله ها تو را تا خدا برساند...

 تکراری نوشت:

* دوای بی بصیرتی کمی ست تربت فکه که قاطی با خون شهداست...